مجاهد شهید سید علی اندرزگو(معروف به شیخ عباس طهرانی) یکی از باشکوه ترین و انسان ترین و پاک ترین و خالص ترین چهره های مبارزه مسلحانه و قهرآمیز ایران به شمار می رود.

مجاهدی که صادقانه با پروردگار خویش پیمان بست که هیچ گاه از جهاد و تلاش در راه خدا باز نایستد و شاهد گرسنگی و رنج محرومان نباشد مگر آن که دیوار سکوت طاغوت را بشکند و فریاد دادخواهی برآرد و ظالم را رسوا سازد و این شهید بر پیمان خویش با خدا استوار ماند تا این که به ملأ اعلی پیوست.

شهید سید علی اندرزگو (شیخ عباس طهرانی) مردی که در طول سیاه ترین سال های دیکتاتوری و خفقان رژیم منحله پهلوی از جهاد و تلاش در راه خدا درنگ نکرد و علی رغم آن همه فشار پلیسی تردید به خود راه نداد بلکه همواره می کوشید تا رسالتی را که برعهده گرفته و امانتی که بر دوش دارد به منزل برساند.

شهید سید علی اندرزگو مبارزه را از زمان فدائیان اسلام شروع کرد و از نزدیک با مرحوم نواب صفوی رهبر فدائیان اسلام آشنا بود.

وی رسماً عضو هیئت جمعیت های موتلفه اسلامی بود که جهاد مسلحانه را با اعدام حسنعلی منصور عامل قرارداد ننگین کاپیتالاسیون آغاز نمود.

شهید اندرزگو که از طراحان و عاملان اعدام انقلابی حسنعلی منصور بود، بعد از اعدام این خائن متواری شد و در دادگاه قتله منصور غیاباً به اعدام محکوم شد.

این فرار سرآغازی بود برای 13سال مبارزه مخفی که در طول سال های حکومت پلیسی محمد رضاخان، به اوج خود رسید. زندگی او و فرارهای او به قول دوستانش بیشتر شبیه به افسانه بود. در دورانی که ساواک و تمام نیروهای امنیتی و انتظامی در هر کوی و برزن و در هر شهر و دیار در تعقیب شخص متواری و مسلح و خرابکار!! بنام سید علی اندرزگو (معروف به شیخ عباس) بودند. او با اطمینان خاطری که لازمه ی یک فرد مؤمن و با شهامت بود، با قاطعیت کم نظیری کارهای خود را می کرد و پلیس را فریب می داد و از دام آن‌‌ها می گریخت.

فرارهای او برای دوست و دشمن معمّا شده بود و هرگاه پلیس او را شناسائی می نمود و ردّ پای او را کشف می کرد، قبل از هجوم ساواک محل را ترک کرده بود و اغلب اوقات همراه خانواده فرار می کرد. شهید اندرزگو را بحق می توان پرتجربه ترین، خالص ترین و قدیمی ترین چریک مسلمان در تاریخ مبارزات ایران دانست. وی که در این اواخر به شیخ کارلوس ایران ملقب گشته بود و دارای 23 شناسنامه و گذرنامه های متعدد بود، به اعتراف دشمن خروج از مرز برای او از آب خوردن هم راحت تر بود و می توان وی را یک آرشیو متحرک از فعالیت های اسلامی گروه های چریکی مسلمان از زمان هیئت های مؤتلفه ی اسلامی (اعدام منصور) تا آخرین ساعت و روز شهادتش دانست؛ بطوری که هیچ سازمان چریکی اسلامی نبود که شیخ عباس به-نحوی به آنان کمک نکرده باشد و امکانات در اختیارشان قرار نداده باشد.

ساواک از دستگیری وی عاجز مانده بود و برای زنده یا مرده او جایزه ‌ها تعیین می کرد و در صورت دستگیری می توانست برای ساواک یک منبع اطلاعاتی ذی قیمت باشد. ولی او بار‌ها به دوستان و یارانش گفته بود و تاکید نموده بود: شما مطمئن باشید من هیچ گاه زنده به دام دشمن نخواهم افتاد و آن‌‌ها با جنازه ی من مواجه خواهند شد.

و سرانجام هم چنین شد. راهی که او در پیش گرفته بود در نهایت به لقاءالله و پیوستن به ملأ اعلی انجامید.

در پایان لازم است چند نکته را تذکر دهیم:

1– آنچه از زندگی مجاهد شهید سید علی اندرزگو در این مقالات آورده شده تن‌ها آن مقداری است که ما بدست آورده ایم و یا توسط دوستان و یاران ایشان در اختیار ما قرار گرفته است. امید است که انشاءالله در آینده با تحقیقات و بررسی های همه جانبه ای که پیرامون فدائیان اسلام و جمعیت های مؤتلفه ی اسلامی انجام می شود، بتوانیم نقش وی و همرزمانش را و سهم این جمعیت و گروه را در انقلاب اسلامی ایران به طور دقیق تری روشن نماییم.

2– از دوستان شهید که نتوانستیم با آن‌‌ها تماس بگیریم پوزش می طلبیم. امید است در آینده با کمک برادران این تحقیق کامل شود.

3 – ترتیب مقالات به شکل زیر است:

1 – مقدمه ای بر شهادت

2 – بیوگرافی زندگی حماسه آفرین شهید سید علی اندرزگو

3 – اندرزگو از زبان دشمن

4 – خلاصه از 15 سال تعقیب و فرار

5 – شهادت

مقدمه ای بر شهادت

«مِن المومِنينَ رِجالٌ صَدَقوا ما عاهَدوا اللهُ عَلَيهِ فَمِنهُم مِن قَضي نَحبَه وَ مِنهُم مِن ينتَظرُ وَمَا بَدَّلُوا تَبْدِیلًا »

«وَلاَ تَحْسَبَنَّ الَّذِينَ قُتِلُواْ فِي سَبِيلِ اللّهِ أَمْوَاتًا بَلْ أَحْيَاء عِندَ رَبِّهِمْ يُرْزَقُونَ»

شهادت، نقطه ی اوج تکامل انسان های آزاده و خداپرست و یکی از پدیده های رایج مبارزات قهرآمیز اسلامی ملت مسلمان ایران در سال های وحشت و اختناق است.

در آن روزگار سیاه چه بسیار فرزندان رشید اسلام و ایران که به دست دژخیم زمان به خاک و خون غلطیدند و خط خونین شهادت را در اسلام، این عظیم ترین و پربارترین مکتب توحیدی، تداوم بخشیدند. آنان با خون گرم خویش نهال نوپای نهضت آزادی بخش امت اسلام را آبیاری کردند و فریاد رعد آسای سالار شهیدان حسین بن علی (ع) (هل من ناصرٍ ینصرنی) را مشتاقانه لبیک گفته و آئین پاک اسلام را که از هر سو در معرض تهاجم امپریالیسم غرب و شرق و تجاوز غارتگران بین المللی و کارتل ‌ها و سرمایه داران جهان خوار و دولت های مزدور بود، نجات دادند.

تبلور شهادت و دریافت عمق فداکاری و ایثار این به خون خفتگان شهید راه خدا در شرایط ویژه ی دیکتاتوری حاکم بر ایران جاذبه و مفهوم به خصوص داشت. چه آن که در رژیم سفاک پهلوی هیچ یک از ارزش های اصیل انسانی و نهادهای مقدس اسلامی و حقوق و شرافت و استقلال مردم محروم ما از دستبرد و تجاوز مصون نماند، و هر روز زیر پوشش قانون و مذهب و حقوق بشر و سیاست مستقل ملی و امنیت منطقه ای و.... یکی از مراکز علم و حق و فضیلت مورد تاخت و تاز قرار می گرفت و اقشار محروم کارگر و روستایی به محرومیتی فزاینده تر و نکتبی سیاه تر دچار می شدند. تمام این تهاجمات بدلیل حفظ و پاسداری تاج و تخت لعنتی فرعون زمان رضا شاه خائن تأیید و توجیه می گشت.

مطالعه و ارزیابی جنایات هولناک دودمان کثیف پهلوی ما را به این واقعیت تکان دهنده رهنمون است که: با شیوه های پلیسی سازمان امنیت و فعالیت های مرموز سازمان اطّلاعات مرکزی آمریکا (سیا) در ایران و قتل عام ‌ها و اعدام ‌ها و انسان سوزی ‌ها و طرح نقشه های خانمان-سوز اخلاقی و اقتصادی و فرهنگی رژیم، کلیه ی منابع زیرزمینی و دستاوردهای قشر زحمت کش ایران به جیب یغماگران و شرکت های چند ملیتی و ابرقدرت‌ها سرازیر می شد و میلیارد‌ها پول بیت المال مسلمین صرف خرید سلاح های استراتژیک و خطرناک می گشت که جز به سود پیمان های نظامی (ناتو) و (ورشو) نبود. نفت این طلای سیاه وجه المصالحه پیشرفت های اقتصادی آمریکا و اروپا می شد و مراکز علمی و دینی مانند دانشگاه‌ها و حوزه های علمیه به گلوله بسته می شد و فرهنگ مردمی ما دنباله رو فرهنگ استثماری غرب گشته بود و مناطق روستایی و دور افتاده کشور، به خصوص شهرهای مرزی در فقر مادی و معنوی می سوخت و بسیاری از رجال شرافتمند ملی و رهبران نستوه مذهبی روانه ی زندان و تبعیدگاه و شهادت می-شدند و فرزندان بینوای این مرز و بوم از فرط گرسنگی و فقر روانه ی صحرا‌‌ها شده و در کنار گوسفندان از علف صحرا تغذیه می کردند و عفت و ناموس زن ایرانی ملعبه دست های ناپاک جوانان هرزه و ماجراجو و کاپیتالاسیون این ننگین ترین طرح استعمار بر مملکت تحمیل می شد. ارتش دست آویز مستشاران خارجی بوده و بر مبنای تز فرق تسد و اختلافات و تضادهای ناسیونالیستی و مسلکی بین نژاد‌‌ها و مذاهب دامن زده می‌شد.....

ولی یکی از هدفهای اصلی و اساسی رژیم مزدور شاه از پس تمام طرح ‌ها و نقشه ‌ها و جنایات مزبور این بود که مذهب راستین تشیع یعنی همان اسلام محمد و علی و آئین مهذب رادمردان سلحشور و متقی همه اعصار و قرون را از درون فسخ و محو نماید.

« لُبِسَ اَلْإِسْلاَمُ لُبْسَ اَلْفَرْوِ مَقْلُوباً » ؛

علی بن ابیطالب، نهج البلاغه

رژیم خونخوار و سفاک پهلوی در ادامه سیاست استعماری تئوریسین ‌ها و طراحان ضد توحیدی خود، تصمیم داشت محتوا و حقیقت اسلام را که همچون سرزمین حاصل خیز در طی قرن های متمادی منشأ بروز تمدن واقعی و انسانیت راستین و تبلور ارزش های اصیل مردمی بود دگرگون ساخته و با تسلّط بخشیدن به نظام منحط شاهنشاهی بر روابط علمی و عقیدتی جامعه و تقویت روز افزون جناح ارتجاع و اشاعه روح مادی گری اصالت اسلامیت و روح دمیده در کالبد مذهب اهلبیت (ع) را محو و نابود و هرگونه گرایش تقوا و تزکیه و جهاد و شهادت و جنگ با طاغوت و اهریمن را متلاشی سازد. بقول استاد شهید دکتر علی شریعتی سردمداران قبیله قابیلی در پناه زور و زر و تزویر و تیغ و طلا و تسبیح عصمت انسانی هابیل و طبق محروم و مستضعف و اسیر و قربانی شده را از روی زمین منهدم نماید. سیاست غرب و شرق به خوبی از این حقیقت آگاه بود که تا حرمت و اصالت مکتب و ایدئولوژی انقلابی و سازنده واژگون نشود. نمی توان به منابع مادی و معنوی ملت‌‌ها دست یافت و اقتصاد و فرهنگ و کشاورزی و معادن و ارتش آنان را تصاحب نمود. به همین دلیل رژیم های دست نشانده در کشورهای آسیا و آفریقا نخستین هدف خویش را در جهت خنثی نمودن قدمت و اصالت مذاهب توحیدی قرار داده اند و به نحوی می کوشند تا مجرای حرکت و طوفندگی و سازندگی آن را تحریف نموده و چهره ی معصومش را مخدوش سازند.

رژیم منحوس رضاخانی در سال های اضطراب انگیز خفقان با اسلوب های مرموزی این شیوه را دنبال می کرد و تا آنجا که امکانات داخلی و خارجی به وی اجازه می داد، قلم های افشاگر و حلقوم های گویا و پرتوان را می کوبید و متقابلاً قلم های مزدور و خنجرهای مسموم را در جناح چپ و راست و ارتجاع محافظه کار تقویت می نمود تا بلکه در پوشش مذهب و دین واقعیات حنیف این پاک از اذهان نسل جوان ما پنهان بماند و در ورطه ای از خلاء فکری و فرهنگی و انحراف ایدئولوژیک و گرایش به عقاید التقاطی و تحریف شده و دور از ایمان و طهارت نفس فرو افتند.

بدیهی است در پناه اجرای چنین طرح خطرناک، به سادگی بر کلیه ی نهادهای ارزنده ی فرهنگ انسانی کشور و منابع مادی و اقتصادی و تولیدی می توان خط بطلان کشید. تحمل چنین اوضاع اسف انگیزی بر هیچ مومن صادقی روا نخواهد بود و نمی توان در کنار صحنه تماشاگر هجوم و تجاوز به حریم مذهب و فکر و عقیده و ناموس و اخلاق و فرهنگ و اقتصاد جامعه ای اسلامی بود، حقیقتی که حسین بن علی (ع) اینگونه بیان فرموده است:

« اَلا ترونَ أنّ الحقَ لا یعملُ به وأنّ الباطلَ لا یتناهی عنهُ ، لِیرغبَ المؤمنُ فی لقاء الله مُحِقاً »

آیا نمی بینید که به حق عمل نمی شود واز باطل نهی نمی گردد ؟ در چنین شرائطی مؤمن به لقای خدا سزاوار است؟

آن گاه که حق در نظام حاکم بر امت جائی ندارد و باطل در عمق بنیادهای فکری و اجتماعی جامعه رخنه کرده و مؤمنین راستین و شیفته ی دیدار خدا، روانه ی دیار شهادت خواهند شد؛ هر چند با خون خویش یکسره نتوانند دشمن را نابود گردانند ولی خواهند توانست عوام-فریبی اش را برملا سازند. به دنبال چنین ایده آل های بلندگرای تشیع، شهادت شهدای انقلاب ما در افق خونین ایران، بیانگر صداقت و امانت و پاکی نفس و قداست روح آنان می باشد.

بدین سبب ملاحظه می شود نخستین فریاد از حلقوم بزرگ زعیم اسلام مرجع تقلید آگاه و انقلابی حضرت آیت الله العظمی امام خمینی(ره) برخاست و قلب نیرومند او از فقر اقتصادی قشر کارگر و کشاورز و فلاکت کاسب های جزء رنج برد و طپید. این طپش موجی را آفرید که از سال 1342 ناظر تجلیات شکوهمند و انقلابی آن بودیم. فریاد بزرگ شرق یعنی امام خمینی، همواره می خروشید و بر سر حوزه های علمیه و مراجع و خطبا، و طلاب و کلیه ی پاسداران اسلام فریاد می زد که اسلام در خطر است، بپا خیزید....

و دیدیم که چگونه شخصیت های بارز اسلامی ما چون مرحوم آیت الله سعیدی، غفاری و مطهری که عمری دراز برای صیانت ارزش های توحیدی تلاش می کردند، سرانجام با نثار خون خود به پیشگاه مذهبی که بنیادش در خط انهدام بود، رسالت خویش را ایفا نمودند. و باز دیدیم که اسلام شناس بزرگ مرحوم استاد شریعتی که حلقوم همیشه گویای قرن بر ضد جهل ایدئولوژیک و انحرافات عقیده به شمار می رفت، در همین رهگذر شربت شهادت نوشید و بالاخره از لابلای حوادث تلخ سال های قبل از پیروزی این نکته به روشنی نمایان است که خطر عمده هیئت حاکمه جبار پیش از هر چیز متوجه بنیاد توحیدی اسلام و موجودیت مذهب راستین اهل بیت و احکام پر فروغ قرآن بوده است. اینجاست که شهادت رزمندگان نستوهی چون مرحوم سید علی اندرزگو معروف به شیخ عباس تهرانی که قهرمان این مقاله است جهت ویژه ای یافته و شایسته است نام همیشه جاوید وی را در ردیف عظیم ترین و پرتوان ترین شهدای انقلاب اسلامی ایران ثبت نمود زیرا:

1– شهید ما در طی سیزده سال زندگی و فعالیت مخفی خود هیچ گاه اتکاء روحی به خدا را از دست نداد و در کوران های حاد جاسوسی و امنیتی که دشمن پیرامونش بوجود می آورد و او ناچار می گشت با نام های مستعار و چهره های مبدل و گوناگون جهادش را ادامه دهد. لحظه ای بینش و ایمان مذهبی وی نلغزید و توجه او به امدادهای غیبی و حضرت ولی عصر (ارواحنا فداه) کاسته نشد. او در ساعات استراحت لحظه ای از ذکر خدا غفلت نمی ورزید و بدین طریق پیوسته روح ملتهب خویش را آرام می ساخت که گفت: « الا بذکر الله تطمئن القلوب»

2– شهید ما در طول فراز و نشیب های حساس زندگی مخفی اش به شیوه ی مردمی زیست و با این که مسئولیت دو همسر و چهار فرزند را برعهده داشت یک قدم فریب وسوسه های شیطانی را نخورد و به هیچ یک از پیرایه های اشرافی گری و اسراف و تنعم دل نبست. او که از متن محروس زمان خویش برخاسته بود و با پذیرش اصل محرومیت به ندای امام خمینی پاسخ داده بود، خصلت انقلابیش را در تمام زوایای زندگی خانوادگی و در طول عمر از دست نداد او همواره لباس خشن می پوشید و به یاد مستضعفین بود.

3– شهید ما پس از اختفا برخلاف شیوه ی پاره ای گروه های سیاسی هرگز از متن فعالیت های انقلابی و رسالت اسلامی خویش کناره نگرفت و کنج عزلت برنگزید بلکه با عشقی طوفان را به میزان حرکت انقلابیش افزود؛ بگونه ای که در طی سیزده سال اختفا با آن همه تعقیب های ساواک و ارتش و وزارت خارجه و سفارتخانه های ایران در خارج از کشور نام برده فریضه ی پخش و توزیع سلاح بین گروه های مبارز و انقلابی داخل وخارج کشور را با دقت تمام انجام می‌داد.

او در بسیاری از ترورهای انقلابی مستقیم و غیرمستقیم دخالت داشت و ارتباطات منظم خویش را با مقام رهبری انقلاب و کلیه ی هم رزمان خود ادامه می داد، بدون آن که دچار کیش شخصیت شده و با عمل انقلابی خود در اعدام منصور تجارت و خودنمائی نماید.

4– شهید ما با این که مرگ و شهادت را همواره در چند قدمی خود احساس می کرد. لحظه-ای ترس بر او مستولی نگشت و با تهور و گستاخی هر چه بیشتر به استقبال حوادث می رفت. او با تکیه گاه خدائی که داشت و رابطه ای که با سبیل الله در ایده و عمل خود حس می نمود، از افسانه های تعقیب مزدوران مسلح ساواک و سیا نمی هراسید و از موضعی قاطع و شجاع عمل می نمود.

« أَلا إِنَّ أَوْلِيَاء اللّهِ لاَ خَوْفٌ عَلَيْهِمْ وَلاَ هُمْ يَحْزَنُونَ »

در یک نگاه می توان این شهید خداگونه را که در راه ولایت راستین ائمه ی اطهار و صراط مستقیم امامت و خط فکری امام خمینی به متعالی ترین درجات (فوز عظیم) نایل شد، انسانی چند بعدی و شامخ دانست که یک جا مبارزه قهرآمیز را همراه قدس و تقوای سیاسی – انقلابی و زهد عارفانه و خشونت و شهادت را در کنار تواضع و فروتنی در خود جمع کرده بود.

دشمن تا دندان مسلح وی همیشه از مهارت در تیراندازی و آتش گلوله او در وحشت بود و بالاخره نیز توانست وی را دستگیر و بازداشت نماید تا این که چند لحظه پیش از افطار در ماه مبارک رمضان در حالی که شهید ما روزه بود، در اثر چند رگبار گلوله های آمریکائی ساواک از پای درآمد و به افق اعلی و تاریخ پیوست. هر چند او در میان ما نیست ولی خون گرم او و هزاران شهید انقلاب چنان جوشید و به کالبد مبارزه انرژی بخشید که دشمنان اسلام و سردمداران رژیم سفاک پهلوی و عناصر مزدوری که سیزده سال در جستجوی اندرزگو بودند سرنگون و در گنداب تاریخ مدفون شدند.

این است که شهید قلب تاریخ و عناصر همیشه پویا و زنده و فعال هر زمان است.

زندگی حماسه آفرین شهید سید علی اندرزگو

بعد از واقعه ی خونین پانزدهم خرداد سال 1342 مجاهد شهید سید علی اندرزگو (معروف به شیخ عباس طهرانی) در تهران دستگیر می شود. شهربانی روی او حساسیت به خرج می دهد، به طوری که اگر چه در آن زمان از شکنجه و زدن خبری نبود با این حال آن قدر او را می زدند که بیهوش می شد و او را یکی از افراد فعال در سطح بازار معرفی می کنند.

پس از چندی با مرحوم حاج صادق امانی و دیگر دوستان تصمیم می گیرند که در راه پیشبرد اهداف و خواسته های رهبر انقلاب - امام خمینی - مبارزه ی مسلحانه را در پیش گیرند و برای شروع به کار تصمیم به اعدام حسنعلی منصور عامل ننگین قرارداد کاپیتالاسیون می گیرند و در این راه اولین کسی که با سوگند به الله اعلام می دارد که تا آخرین لحظات حیات مبارزه خواهد کرد و اسلحه را هیچ گاه به زمین نخواهد گذاشت شهید سید علی اندرزگو بوده است. بعد از طرح نقشه ترور منصور هنگامی که افراد مسئولیت‌‌ها را به عهده می گرفته اند او می پذیرد که هنگامی که ماشین حسنعلی منصور وارد میدان بهارستان می شود سرعت ماشین منصور را کند نماید تا شهید محمد بخارائی بتواند به راحتی نخست وزیر وقت را هدف قرار دهد و در ضمن نقش ناظر را هم داشته باشد که اگر گلوله محمد بخارائی به هدف اصابت نکرد او خود منصور را اعدام کند.

مرحوم سید علی اندرزگو – شیخ عباس طهرانی - با نقشه ای جالب ماشین حسنعلی منصور را نزدیک مجلس شورای ملی (واقع در میدان بهارستان) متوقف می کند و باعث می شود که منصور نزدیک مجلس شورای ملی از ماشین پیاده شود در همین حال شهید محمد بخارائی بطرف منصور خائن نشانه می رود که گلوله به گلوی ناپاکش می نشیند و حلقوم و حنجره ی عامل استعمار و استبداد را با سرب پر می کند.

در همین حال شهید سید علی اندرزگو برای اطمینان بیشتر و این که مبادا این مزدور کثیف جان سالم به در ببرد، مغز منصور را هدف قرار می دهد و بدین وسیله منصور عامل قرارداد ننگین کاپیتالاسیون[1] را اعدام می‌کند.

پس از این ماجرا اندرزگو صحنه را ترک می کند و از اینجا زندگی پرماجرا و پرخاطره و حماسه آفرین شهید ما آغاز می گردد؛ زیرا این فرار 15 سال تلاش و مبارزه را به همراه دارد. سالیانی که هر لحظه و ساعتش بیانگر هزاران سختی و زحمت‌‌ها و خون دل و فرار و مخفی شدن اوست. پس از فرار شهید یکی از دوستانش به نام قاسم فخار به او پناه می دهد و سعی می-کند او را از دسترس دشمن محفوظ دارد. او را توسط بعضی از برادران از جمله آقا باقر نجار محافظت می کنند تا این که او را برای تحصیل به قم می فرستند و در این ضمن اندرزگو سفری به عراق می کند؛ به طوری که دوستانش نقل می کنند عراق یک پارچه آرام و مردم عراق از اوضاع ایران بی خبر بودند. اما با سفر مجاهد شهید وضع عراق به کلی تغییر کرد. او با کمک دوستان از جمله دکتر صادق مردم را جمع می کردند و برای سخنرانی به منزل مراجع تقلید می بردند و با ایراد سخنرانی در مجامع عمومی یک حالت شوری نسبت به نهضت ایران در عراق بوجود آورد.

مجاهد شهید سید علی اندرزگو در دادگاه غیاباً به اعدام محکوم می گردد. در سال 1345 به ایران مراجعت می نماید و در قم شناسائی می شود و لو می رود. پس از آن شهید سید علی اندرزگو به شمیران می رود و در چیذر مشغول به فعالیت و درس می شود.

آقای سید اصغر هاشمی مدیر مدرسه علمیه چیذر میگویند:

یک روز آقای بغدادی شیخ عباس طهرانی (سید علی اندرزگو) را به منزل ما آورد و اظهار داشت که ایشان می خواهند درس بخوانند. من در ایشان یک صفای باطن یافتم و به همین جهت پذیرفتم و مشغول درس خواندن شد از همان روزهای اول معلوم شد که فردی است با یک استعداد و هوش خدادادی و من تا آن موقع طلبه ای به آن استعداد ندیده بودم.

مرحوم سید علی اندرزگو چون دارای روحیه خاصی بود مدیریت مدرسه را به وی می سپارد و در یک نیمه شعبان که جشن تولد امام زمان بود ایشان عمامه می گذارند و از آن به بعد رسماً به لباس روحانیت درمی آیند.

کسانی که در چیذر با ایشان آشنائی داشتند می‌گفتند شیخ عباس آدم عادی نبود به خاطر این که هر وقت از اتاق بیرون می رفت، در اطاق را قفل می کرد که کسی داخل اطاق نشود و این ایجاد حساسیت می نمود. ولی خودش مطلب را به سادگی حل می کرد که چیزی نیست حالا که من هستم می توانید بیایید داخل اطاق. یک روز از طرف کلانتری شیخ عباس را می خواهند ایشان جلو می روند و می گویند شیخ عباس تشریف ندارند.

اگر با ایشان کاری یا سوالی داشته باشید من می توانم جواب دهم بعد شروع می کند از شیخ عباس یعنی خودش دفاع کردن بطوری که نظر آن‌‌‌ها را از شیخ عباس برمی گرداند که شیخ عباس آدم خوبی است و اهل این حرف‌‌ها نیست و آن‌‌ها را از تعقیب شیخ عباس منصرف می کند.

هنگامی که در مدرسه چیذر زندگی می کرد از صبح پنج شنبه از ایشان خبری نبود و همیشه در جواب دوستان می گفت اهواز بودم یا رفته بودم تبریز یا مشهد. یکی از دوستان ایشان می-گفت: یک مرتبه از مدرسه بیرون می رفت و برای یکی دو شب نمی آمد از این جهت ما سعی کردیم که ایشان را تعقیب کنیم تا ببینیم به کجا می رود. با جدیت و علاقه ای که به این کار داشتیم تا شمیران ایشان را تعقیب می کردیم ولی ناگهان ناپدید می شد.

او در مدرسه به تظاهر کارهای عادی مشغول بود اما از حرکات و حرف‌ها و کارهایش معلوم بود که اسراری در وی نهفته است. لحظه ای آرام نداشت و گاهی در شبانه روز 4 ساعت می-خوابید.

در چیذر به اصرار آقای موسوی، سید علی اندرزگو با نام مستعار شیخ عباس طهرانی ازدواج می کند. مرحوم سید علی اندرزگو با همسرش در خانه ی اجاره ای واقع در چیذر یکسال و نیم بطور طبیعی زندگی کردند. در این مدت مرحوم سید، افراد زیادی را به عنوان مهمان به منزل می آورد که بعد‌ها معلوم شد این افراد تحت آموزش سید بوده اند.

در سال 51 ستوان دوم مجید فیاضی که از دوستان شیخ عباس در چیذر بوده است دستگیر می شود نامبرده در اعترافات خود رابطه خود را با شیخ عباس طهرانی فاش می کند.[2] مجید فیاضی آشنائی خود را با شیخ عباس چنین شرح می‌دهد:

حدود دو سال قبل من برای خواندن درس عربی به مدرسه چیذر رفتم و در آنجا با شیخ عباس آشنا شدم و او مقداری درس عربی گفت، پس از چند جلسه آشنائی او به ما اعتماد پیدا کرد همیشه در مورد شکسته شدن قوانین اسلام صحبت می کرد. حدود 10 تا 11 ماه پیش بود که یک شب من و راضی و خود شیخ عباس به منزل او رفتیم. او سه قبضه اسلحه به ما نشان داد و گفت می شود با تهدید اسلحه از پاسبان ‌ها اسلحه گرفت. شیخ عباس از آقای خمینی تقلید و تعریف می کرد. یکبار دیگر می گفت: فدائیان اسلام رفته اند قبر نواب را شکافته اند و جنازه را برده اند در جای دیگر دفن کرده اند. بعد اضافه کرد که: این روش های چریکی که الان هست اول بار به وسیله فدائیان اسلام ایجاد شد.

یک روز من شیخ عباس طهرانی را در چیذر دیدم که می‌خواست به مسجد برود و من جلو رفتم و با هم سلام و علیک نمودیم. در موقع خداحافظی به من گفت: من یک گونی (کیسه) کتاب توقیفی دارم آیا توجائی داری که این‌ها را بطور موقت آنجا بگذارم تا بعداً در موقع مناسب ببرم؟ من گفتم باغی هست که ساختمان آن خالی است می شود آنجا گذاشت.

فردای آن روز که هوا تاریک شده بود شیخ عباس به منزل ما آمد و گفت آورده ام بیا برویم من و او حرکت کردیم دو تا جعبه در عقب یک وانت مزدای کوچک بود. به در باغ که رسیدیم و جعبه ‌ها را در باغ گذاشتیم شیخ عباس گفت که این‌ها اسلحه است بطور موقت اینجا باشد، بعد آن‌‌ها را می برم. حدود 5 یا 6 هفته اسلحه ‌ها در باغ بود حدود 20 روز قبل از معرفی خودم یک روز او را در مدرسه دیدم و گفتم تکلیف چه می شود؟ گفت اگر تا سه هفته دیگر به منزل شما آمدم که هیچ، اگر نیامدم تو صبح جمعه ساعت 9 به مدرسه بیا تا من ترتیب آن‌‌ها را بدهم. این قضیه در اینجا نیمه کاره ماند. شب چهارشنبه آخرین هفته ای که من آزاد بودم از سر کارم مستقیماً به منزل خواهرم رفتم و شب را در آن جا بودم. وقتی صبح آمدم پدر و مادرم گفتند دیشب مأمورین به منزل آمده اند و همه جا را گشته اند. من چیزی به آن‌‌ها نگفتم فقط گفتم خلاصه چه کار باید کرد؟ پدر و مادرم گفتند بهترین راه این است که بروی و خودت را معرفی کنی و صبح روز پنجشنبه که شب آن روز به کلانتری آمدم به باغ رفتم و اسلحه ‌ها را با فشنگ که در گونی ریخته بودم به داخل استخر انداختم و به پدر و مادرم گفتم: من یک گونی اسلحه در استخر باغ انداخته ام و گفتم اگر تا سه، چهار روز بعد از رفتن من آن آخوندی که در چیذر است و به منزل ما هم آمده، به اینجا آمد اسلحه ‌ها را بدهید به او ببرد و الا آن‌‌ها را از بین ببرید.

سید علی اندرزگو بعد از شنیدن خبر دستگیری فیاضی به مدرسه چیذر می رود و می گوید من باید از اینجا بروم چون برادرم تصادف کرده و باید زن و بچه اش را نگهداری کنم و بلافاصله یک کامیون می گیرد و سر دو ساعت تمام اسباب منزل را به کمک بچه های مدرسه چیذر خالی می‌کنند و حرکت می نماید و هیچکس نمی فهمد که او به کجا رفت.

خانم شهید سید علی اندرزگو در این باره چنین می گوید:

یک روز شیخ عباس با ناراحتی و عجله به خانه آمد و گفت ما باید برویم تبریز زندگی کنیم چون در قم طلبه ‌ها را می گیرند و شرایط نامساعد است. ما بقصد تبریز از خانه بیرون رفتیم ولی سر از قم درآوردیم.

در قم مرحوم سید برای اولین بار برای خانمش فاش می کند که فراری است و تاکنون بار‌ها از چنگال ساواک گریخته است و این بار هم از چیذر فرار کرده است تا به دام نیفتد.

مرحوم شیخ عباس در منزل رضا نحوی اطاقی اجاره می کند و باز شروع به فعالیت می کند، شهامت و تهور سید همه را به تعجب وامیداشت. مردی که به اعدام محکوم شده است و ساواک و نیروهای امنیتی در سراسر ایران در تعقیب او هستند لحظه ای توقف و درنگ در امر مبارزه و جهاد در راه خدا را جایز نمی داند. مدام تلاش می کند و با افراد و گروه های مختلف تماس می گیرد. برای آن‌‌‌ها امکاناتی از قبیل پول و اسلحه فراهم می سازد. در چیذر 37 قبضه اسلحه کمری او توسط مجید فیاضی لو می رود و دشمن هراسان و وحشتناک بدنبال سرنخ می-گردد تا بلکه او را دستگیر و یا بکشد. اما او همچنان استوار و مقاوم بدون این که ترس را به وجود خودش راه دهد و بدون آنکه لحظه ای وقفه را جایز بداند باشکوه هر چه تمام تر با ایمان خالص به امید و بدون هراس از نیروهای طاغوتی و فرعونی پهلوی که برای پیدا کردن او چه زنده و چه مرده، جایزه ‌ها تعیین می کردند در قم به فعالیت و مبارزه ادامه می دهد.

ماه محرم فرا می رسد، فرصتی است برای افشاگری و آگاهی مردم. مرحوم سید علی اندرزگو به تبلیغ می رود. شکوه ایثار و از خودگذشتگی شیخ عباس به خداست که همه چیز غیر از خدا را از اندیشه او به فراموشی می سپارد. و بدون توجه به شرایط خاص خودش که شدیداً تحت تعقیب بوده و همزمان عکس های او بین ساواک و شهربانی‌‌ها و پاسگاه‌های ژاندارمری پخش می شده است، دست به یک عمل تبلیغاتی می زند.

از طرف دیگر ساواک با پی گیری و تعقیب، منزل مسکونی شیخ عباس را در قم مورد شناسائی قرار داده و براي رديابي از شيخ عباس، يک روحاني نماي ساواکي را به منزل شيخ عباس مي فرستد تا کسب خبر کند؛ که جواب مي شنود ايشان به تبليغ رفته اند.

مجاهد شهيد سيد علي اندرزگو از سفر تبليغ بازمي گردد و به منزل يکي از دوستانش مي رود؛ به سيد خبر مي دهند که پدر زنت را ساواک دستگير کرده و مي خواهند تو را پيدا کنند؛ شيخ عباس به منزل مي رود و مي گويد بايد برويم. شبانه همراه زن و دو فرزندش و خواهر زنش از قم به طرف تهران حرکت مي کنند. شب را در منزل يکي از دوستانش بنام اسداله اوسطي به سر مي-برد.

روز بعد سيد لباس‌هاي طلبه اي را در مي آورد و لباس شخصي مي پوشد و به سمت مشهد مي روند و در مسافرخانه اي منزل مي گيرند ولي روز بعد براي اين که شناخته نشود يک منزل اجاره مي کنند.

شهيد سيد علي اندرزگو در مشهد با آقاي طبسي تماس مي گيرد و قرار مي شود که زمينه اي فراهم گردد تا سيد با خانواده به افغانستان برود و بعد از تماس‌هاي زيادي با زابل و زاهدان، زمينه براي رفتن ايشان به افغانستان فراهم مي گردد. ماشيني تهيه مي گردد و ايشان همراه خانواده به زابل مي روند. بعد از زحمات و مشقات زياد و چند بار رفت و آمد به افغانستان و مشهد (قرار بود با گذرنامه افغاني به نجف برود) مرحوم سيد علي اندرزگو به افغانستان مي رود.

پس از يک ماه توقف در افغانستان به مشهد باز مي گردد. در بين راه بخاطر حسّاسيت منطقه راه‌‌ها تحت کنترل بود و همه را مي گشته اند. مرحوم سيد اسلحه ‌ها را به کمر خانمش مي بندد تا موقع بازرسي پيدا نکنند. ولي چون بازرسي دقيق انجام مي شده حسّاسيت مأموران هم فوق العاده بود. سيد به اين بهانه ی این که زنم دچار حالت تهوع شده است به گوشه اي دور از پاسگاه مي رود و در آن جا اسلحه ‌ها را خاک مي کند و علامت مي گذارد که هر وقت که خواست راحت تر پيدا کند و با اين ابتکار از پاسگاه به سلامت رد مي شوند. هنگامي که به مشهد بازگشتند به ملاقات آقاي طبسي مي رود. آقاي طبسي با يک حالت خاصي به ايشان اظهار مي دارد :

شما چگونه به خود اجازه داديد با اين حسّاسيت که ساواک روي شما دارد و با اين شرايط سختي که به افغانستان رفتيد مجدداً برگرديد؟ مرحوم مجاهد شهيد سيد علي اندرزگو در جواب مي گويد: احساس کردم در آن شرايطي که من زندگي مي کنم آن چيزي که من مي خواهم وجود ندارد. به اين معني که اخلاق و آداب اسلامي در آن جمع حاکم نبود و من نمي توانستم تحمل کنم. حساب کردم آنجا نمي توانم کار بکنم از طرف ديگر من در هر شرايطي که باشم بايد کار بکنم. وقتي در آنجا نتوانستم کار بکنم ناچارم که به ايران باز گردم حالا که ساواک در تهران مرا شناسائي کرده است و ديگر در آنجا امکان فعاليت برايم باقي نمانده، مي توانم در مشهد مخفيانه زندگي کنم. و به همين دليل مرحوم شيخ علي تصميم مي گيرد که در مشهد زندگي کند و با همکاري دوستانش از جمله آقاي طبسي زمينه براي کار و فعاليت و زندگي ايشان فراهم مي شود.

در مشهد توسط يک نفر قنّاد در بازارچه سرشور خانه اي اجاره مي کند و ساکن مي شود. در مدتي که در مشهد به سر مي برد با قيافه هاي مختلف به تهران و شهرستان‌‌ها رفت و آمد مي کند.

مرحوم سيد علي اندرزگو هنگامي که در مشهد بود شب‌‌ها نزد اديب نيشابوري درس مي-خواند و روز‌ها در همان خانه به بچه هاي طلبه درس مي داد و در طول اين مدت خانه هاي متعددي را عوض مي کرد تا اينکه روزنامه ‌ها نوشتند هر کس بايد مستأجر خود را معرفي کند. او براي آن که مبادا معرفي شود و مورد شناسائي قرار گيرد موضوع را با يکي از دوستانش که تير خورده بود و دستش مجروح شده بود[3] درميان گذاشت. آن دوست 200 هزار تومان تهيه مي کند و در اختيار سيد قرار مي دهد و با مقدار پولي که خود اندرزگو تهيه مي کند موفق مي شود که خانه اي بخرد. هنگامي که شهيد اندرزگو اين خانه را مي خرد با اطمينان بيشتري فعاليت هاي خودش را ادامه مي دهد. اسلحه و بي سيم به خانه مي آورد و آن‌‌ها را در منزل آزمايش مي کند. يک سال پس از خريد خانه به طور قاچاق و مخفي به مکه مي رود بعد از دو ماه از مکه به مشهد باز مي گردد. بار ديگر سفري مي کند به قصد حج عمره، ولي براي تماس با امام خميني به نجف مي رود که از امام دستوراتي بگيرد.

سيد علي در ابتداي اين سفر به لبنان مي رود و از آنجا با گذرنامه جعلي به نجف مي رود و سفرش به نجف شايد حدود 15 روز طول مي کشد.

شهيد سيد علي اندرزگو سفرهاي زيادي به کشورهاي مختلف رفته است. آخرين سفرش به کشورهاي عربي سوريه و لبنان شايد حدود 2 مال طول کشيد که در طول اين دو ماه دوره هاي آموزش نظامي را طي مي کند و در آنجا به کمک يکي ازدوستانش _ استاد جلال الدين فارسي _ نشريه اي را به چاپ مي رسانند بنام فدائيان در سه شماره1.

هنگامي که سيد از اين سفر[4] برگشت بسيار راضي و خوشحال به نظر مي رسيد. يکبار آقاي طبسي را ملاقات مي کند و به ايشان مي گويد : ديگر کار را تمام کردم و اضافه مي کند که برادران ما در خارج به ما قول داده اند که به ما دستگاه هایي بدهند که مي توانيم از فاصله 1000 متري ودک (شاه) را بزنیم و تصميم مي گيرد که براي مدت زيادي رفت و آمد شاه مخلوع را کنترل و بررسي نمايد تا اينکه بتواند در مسير او موشک‌‌ها را کار بگذارد.

شهيد سيد علي اندرزگو مي رفت که همزمان با مبارزات شکوهمندانه ی ملت ايران به اين مبارزه جلوه و شکوهي خاص بخشد و با حرکتي اعجاب انگيز شاه را در زباله دان تاريخ مدفون سازد و با اعدام وي چنان درس عبرتي به تمام امپرياليسته و استعمارگران شرق و غرب بدهد که آسايش و راحتي را براي هميشه فراموش نمايند.

اندرزگو در پي بدست آوردن اين امکانات طرحي وسيع و عظيم براي اعدام شاه مخلوغ مي-ريزد (از جزئيات اين طرح اطلاع چندان در دست نيست زيرا به علت وجود شرايط خفقان و مبارزه مخفي به هر فردي اطلاعات مورد نياز را مي دادند. از اين رو اميدوارم که در آينده با تحقيق و کاوش بيشتر و همّت دوستان شهيد اين نواقص و ضعف اطلاعات را جبران نمائيم).

او با شور و شوقي وصف ناشدني دست به فعاليت گسترده اي مي زند تا اين کار عظيم را تحقق بخشد. بدنبال همين برنامه سيد علي به سراغ يکي از دوستانش بنام علي اکبر شالچي ميرود.

اين ملاقات اوائل 57 در منزل يکي از برادران به نام آقاي جواد حافظي انجام مي گيرد. در اين ملاقات خطاب به شالچي چنين مي گويد: داداش جون من يک طرحي ريخته ام براي از بين بردن شاه خائن که به فضل الهي اين افراد از داخل ارتش کانديد و تعيين شده اند. اين‌‌ها کساني هستند که نزديک به مقر و کاخ شاه هستند. ما بايد حتماً اين را انجام دهيم بلکه با عنايت خداوند مردم ايران از دست اين فاسد و مفسد نجات پيدا کنند. کسي از اين طرح خبر ندارد چون جان عدّه اي در گرو اين طرح است.

آنگاه ايشان مأموريت و مسئوليت آقاي شالچي را در رابطه با اين طرح اين چنين مشخص مي کند:

شما چون به طريق زميني و گمرکات و جاسازي در اتومبيل آشنائي داري اين وظيفه شماست که سلاح‌هاي مورد نياز ما را که در خارج تهيه شده و من در سفر قبل پول آن را داده ام تحويل بگيري و به ايران منتقل نمایي و در اسرع وقت در تهران به ما تحويل دهي. 24 ساعت وقت داري تا جواب خود را چه مثبت و چه منفي بما بدهي. آقاي شالچي مسئوليت را مي پذيرد و قرار مي شود که ايشان به تهران برود و ماشين مورد نظر را تهيه کند. بعد از جستجوي زياد در تهران ماشين دست دومي به قيمت هفتاد و سه هزار و چهارصدتومان تهيه مي کنند. آقاي شالچي براي اين که سفر حالت عادي به خود بگيرد با خانواده عازم مي شود. در ضمن قرار بوده است که در موقع رفتن اسناد و مدارکي را به خارج از کشور ببرند. اين اسناد عبارت بودند از آن چه که در ايدان از طرف گروه‌هاي مختلف پخش مي شد که بيانگر مواضع اين گروه‌‌ها در قبال جنبش بود. در ميان اين اسناد يکي پاسپورتي بود که براي سيد تهيه شده بود و آن را براي استفاده ي ساير برادران به خارج مي فرستاد و در بين اسناد مقدار زيادي پول بود که ايشان براي برادران خارج کشور مي فرستاد. اسناد در ماشين جاسازي مي شود و روز 30 تيرماه 57 آقاي شالچي از تهران حرکت مي کند. قبل از حرکت سيد علي اندرزگو قرار مي گذارد که آقاي شالچي 15 ماه رمضان و حداکثر تا آخر ماه رمضان تهران باشد. در ضمن نامه اي را که در بين جلد کتاب جاسازي کرده بود به آقاي شالچي مي دهد – اين نامه را مرحوم شيخ عباس طهراني يکشب به خانه مي-برد و به خانمش مي گويد يک استکان آب پياز براي من بگير مي خواهم نامه اي بنويسم. با آب پياز و موادر ديگر نامه اي مي نويسد و آنرا در حضور آقاي شالچي در بين جلد کتاب جاسازي مي کند و اينکار را آن قدر با مهارت انجام مي دهد که آقاي شالچي مي گويد من دچار ترديد شدم که نامه در کدام طرف جلد است -. آقاي شالچي روز هفتم ماه رمضان وارد سوريه مي شود و پس از زحمت و تلاش زياد موفق مي شود که با رابط و مسئول امور در دمشق تماس برقرار کند. آقاي شالچي قبلاً از ماشين سه کليد ساخته بود و يک سويچ ماشين را به مسئول امور آنجا آقاي حميدالهي مي دهد تا صبح ماشين را از مقابل هتل بردارند و آن را جاسازي کنند و اسلحه ‌ها را در آن قرار دهند.

زمان به سرعت مي گذشت ولي کار‌ها به کندي پيش مي رفت. 15 رمضان گذشت اما خبري نشد.

***

از طرف ديگر مرحوم سيد علي اندرزگو در آخرين روزهاي حياتش در تماسي که در تهران با آقاي حافظي مي گيرد از آقاي حافظي سئوال مي کند که آيا شما از آقاي شالچي خبري نداريد؟ ايشان اظهار بي اطلاعي مي کنند. سيد بي صبرانه در انتظار نتيجه اين مسافرت بوده که......

***

در يکي از روزهاي ماه رمضان مرحوم شيخ عباس طهراني در تماسي با آقاي علوي به ايشان مي گويد من با کسي که در داخل کاخ زندگي مي کند رابطه برقرار کرده ام بيا با هم نقشه اي بکشيم که شايد موفق شويم بدينوسيله شاه را از پا درآوريم.

فردي که در داخل کاخ زندگي مي کرده مسلح نبود و لذا مي بايست مرحوم شيخ عباس از يک راه طبيعي اين فرد را مسلح سازد تا در موقع لزوم بتواند وظيفه اش را انجام دهد. مرحوم شيخ عباس به اين نتيجه مي رسد که بهترين راه براي مسلح کردن اين فرد اين است که وسايل ورزشي بسازد و در آن‌‌ها جاسازي کند و آن را از اين طريق مسلح سازد. از اين جهت تصميم مي گيرند که دو ميل زورخانه و دو دمبل تهيه کنند و آنرا جاسازي کنند؛ به اين شکل که در داخل ميل‌‌ها دو قبضه کلت جاسازي و در دمبل‌‌ها هم مواد منفجره جاسازي شود.

مرحوم شيخ عباس از اين کار خيلي خوشحال و اميدوار بود که شايد شاه به اين وسيله از پا درآيد. چون احتمال موفقيت خيلي زياد بود. چند روز بعد ايشان خراط و ريخته گر مي بيند و اين وسايل روزهاي پانزدهم و شانزدهم رمضان آماده مي گردد. دمبل‌‌ها را جوري ساخته بودند که گردي دايره ‌ها روي هم سوار مي شد و آنگاه مواد انفجاري را توي آن ريخته بودند که در زمان احتياج از آن استفاده کنند.

از برنامه هائي که او در نطر داشت اين بود که يک گروه متشکل از افرادي که در خط امام و از نظر اعتقادي مورد اعتماد هستند براي آموزش نظامي به لبنان بفرستند. اين سفر قرار بود قبل از رمضان انجام بگيرد اما خود شيخ عباس بنا به عللي اظهار مي داشت که اين سفر باشد براي بعد از ماه رمضان.

از ديگر کارهائي که قرار بود در ماه رمضان انجام بگيرد تهيه شناسنامه براي برادران خارج از کشور بود که عکس هاي آن‌‌ها را خود اندرزگو از لبنان آورده و قرار بود اين شناسنامه هاي جعلي طوري تهيه شود که اگر گم شد، بتوان از روي آن المثني گرفت.

***

سه روز قبل از شهادت مرحوم سيد علي اندرزگو در مشهد قبل از افطار در منزلش به حمام مي رود. هنگامي که همسرش لباس مي برد، شهيد اندرزگو با يک اطمينان خاصي به خانمش مي-گويد اين براي آخرين باري است که براي من لباس خواهي آورد سعي کن بعد از شهادت من بچه ‌ها را خوب تربيت کني، مسلمان بار بياوري.

***

روز 19 رمضان شهيد سيد علي اندرزگو با يکي از دوستان به نام آقاي علوي قرار مي گذارد به مسافرت بروند. چون در آن روز ميل زورخانه و دمبل آماده بوده و ايشان مي بايست به ساوه و همدان (خرمدره) مي رفت تا با يکي از افرادي که در کار اسلحه دست داشت ملاقات کنند.

آقاي علوي در اين باره چنين مي گويد: روز 19 رمضان ما با هم قرار ملاقات داشتيم، بنا بود ساعت 5/10 صبح بطرف ساوه و همدان حرکت کنيم. مرحوم سيد يک مرتبه گفت خوب است شب 21 رمضان، شب شهادت علي (عليه السلام) را در تهران بماند و گفت : شب 19 احياي خوبي بود صبر کن احياي شب 21 را هم برقرار کنيم. آن وقت حرکت مي کنيم، ما که در سال يک شب 21 بيشتر نداريم اگر اين را هم نرويم از دست ما خواهد رفت.

به اصرار ايشان از مسافرت منصرف شديم. من گفتم پس مي روم قزوين شب برمي گردم شما شب تلفن کن خبر سلامتي ات را بده آن وقت من صبح سر قرار‌ها حاضر خواهم شد.

وقتي من از قزوين برگشتم قهميدم که آن حدود شلوغ بوده است و شايع بود که کسي در درگيري کشته شده است ؛ اين شهيد جز او چه کسي مي توانست باشد.

***

روز 18 رمضان آقاي دکتر حسيني (اندرزگو) به مغازه لبنياتي حاج اکبر صالحي تلفن مي کند که من فردا _ 19 رمضان _ براي افطار به منزل شما خواهم آمد.[5]

ساواک به علت دستگيري چند تن از دوستان شيخ عباس مي فهمد که يکي از اسامي مستعار سيد علي اندرزگو، آقاي دکتر و يا دکتر حسيني مي باشد از اينرو وقتي آقاي دکتر به حاج اکبر صالحي و يا دکتر حسيني تلفن مي کند ساواک متوجه مي گردد که اين فرد شيخ عباس طهراني است در نتيجه ساواک اقدامات لازم امنيتي را بجا مي آورد که در سطور آينده بشرح آن خواهيم پرداخت.

19 رمضان سيد علي اندرزگو را در منزل مرتضي صالحي مي گذارند و بعدازظهر از منزل مرتضي صالحي خارج مي شود و در ساعت 5 بعد از ظهر به مغازه حاج اکبر صالحي مي رود تا اعلاميه هاي منتشره را دريافت کند.

اين اعلاميه ‌ها عبارت بودند از بيانيه امام خميني راجع به فاجعه سينما رکس آبادان و اعلاميه-اي از مخبر اسلام با تيتر ايران کوره آدم سوزي شاه _ و جزوه بهتر مبارزه کنيم و بيانيه اي از گروه توحيدي ضفّ. پس از دريافت اعلاميه ‌ها ظاهراً و احتمالاً مرحوم سيد علي اندرزگو به سرقرار ملاقات با رابط گروه منصورون مي رود.

رابط گروه منصورون درباره اين ملاقات چنين مي گويد : ما تا همان روز آخر بعلّت اينکه مي خواستيم به خارج سفر کنيم با ايشان ارتباط داشتيم. بعد از ظهر روز 19 رمضان در کوچه اي در جنوب شهر تهران روبروي پارک شهرداري با هم قرار داشتيم و ايشان قصد داشت که اعلاميه اي در رابطه با سينما رکس منتشر کند ولي چون امام در همين مورد بيانيه اي صادر کرده بود ايشان گفتند که ديگر احتياجي نيست و همين اعلاميه امام را تکثير مي کنيم سپس ايشان دو تا کاغذ رمز براي دوتا از برادران ما که مي خواستند به خارج بروند نوشت و تحويل ما داد.

و آنگاه من ايشان را تا نزديک ميدان شهدا بردم و در آنجا ايشان را پياده کردم.

شهيد اندرزگو پس از اين ملاقات ظاهراً بطرف منزل حاج اکبر صالحي حرکت مي کند.

***

از سوي ديگر ماشين ‌ها و افراد کميته تعقيب و مراقبت به منطقه فرا خوانده مي شوند و پس از لحظه اي ماشين هاي گشت کميته و اکيپ هاي دستگيري از راه مي رسند و اين بدان معني است که مأموريت افراد تعقيب و مراقبت پايان يافته است.

زمان بسرعت مي گذرد و هنگام فاجعه نزديک مي گردد وضع منطقه اضطراب آميز و زمان آبستن حوادث دردناکي است.

ناگهان گزارشي مي رسد که در خيابان ديده شده است که شيخ عباس به سمت کوچه سقا باشي مي رود. تا دقايقي ديگر يکي از با شهامت ترين و فداکارترين فرزند اسلام در خون خود مي غلطد. مردي که براي رضاي خدا از همه چيز خود گذشته و زندگيش را در طبق اخلاص نهاده و جان بر کف 15 سال رندگي مشقت بار و پُر محروميت و آواره از خانه و کاشانه را تحمل کرده است.

ماشينهای کميته يکي پس از ديگري بحرکت درآمدند. پيکان، پژو، لندرو، ولوو، پژو، خيابان را بستند، از چهار طرف محاصره شروع شد. تعداد مأمورين بيش از 20 نفر بود مرحوم شيخ عباس بلافاصله پشت يک پيکان کرمي رنگ توقف مي کند و حالت مسلح بودن را بخودش مي گيرد.

يکي از مأمورين که به اسلحه M.P.F مسلح بوده از زير ماشين به پاهاي سيد عباس رگبار مي بندد شيخ عباس به زمين مي افتد ولي پيمان خود را با خداي خودش فراموش نمي کند :

«من هيچ گاه باعث اسارت دوستان و يارانم نخواهم شد»، از اين رو پس از لحظه اي مکث و تأمل اسناد و کاغذ‌ها را از جيب خود بيرون مي آورد و مقداري از آن‌‌ها را مي خورد و مقداري را پاره پاره مي کند و با خون خود آغشته مي سازد.

مأمورين با آنکه مي بينند تير خورده و خون زيادي از بدنش مي رود از نزديک شدن به او وحشت داشتند و مي ترسيدند که جلو بروند. دشمن به انتظار است که ببيند سرنوشت او چه خواهد شد ولي اين مجاهد نستوه بار ديگر استوار و مقاوم بر پا مي ايستد و خود را مسلح نشان مي دهد زيرا که من المومنين رجال صدقوا ماعاهدو االله عليه؛ او با خداي خويش پيمان بسته است که هيچگاه زنده بدست دشمن نيافتد و به همين جهت از زمين برمي خيزد تا نشان دهد که چگونه مي توان حتي در آخرين لحظات حيات بر پيمان خويش ماند.

در حالي که از پايش خون مي رفت دستهايش را بالا آورد که رگبار دوم به سينه و سر او نشانه رفتند و در همان حال سومين رگبار مسلسل به ناحيه ي کمر و دل او اصابت مي کند و شهيد اندرزگو بر زمين مي غلطد.

پس از لحظه اي چند مأمور بطرف او مي روند که شيخ عباس ناگهان تکان سختي بخود مي-دهد و آن مزدوران فرار مي کنند و منوچهري مزدور ساواک فرياد مي زند که نزديک نشويد، مواد منفجره به خودش بسته. پس از اينکه بدن شهيد از حرکت بازماند مأمورين با احتياط به او نزديک مي شوند و او را در برانکارد قرار مي دهند تا به آمبولانس منتقل سازند. آن شهيد خودش را براي آخرين بار از روي تخت برانکار به پايین پرتاب مي کند تا آخرين قطرات خون او از بدن خارج شود و زنده بدست دشمن نيافتد و اين بار مزدوران او را با طناب به برانکارد مي بندند و با آمبولانس او را از صحنه خارج مي سازند. درود خدا و پاکان و نيکان و فرستگان بر او باد. تا هماره، تا هر گاه.

عقاب شهادت

اينک عقاب وار

اي برتر، اي شهيد

در اوج مي پري

و ابر، ابر رحمت

بر بال گل نشان تو،

چتر حمايت است.

***

بسيار سربلندي

چون کوه پرصلابت سرسبز

اي راههاي گردن و اندامت

چون راه پرجلالت ايمان

***

اي ابر نوبهار

کوچکترين نشانه ي ايثارت

هنگام کز تمامِ وسعت مي بارد.

هر برگ، با زبان ستايش

از جان من، ثناي تو مي گويد

اي خوب

اي شهيد

من در زلال روح تو اينک

پاکيزه از تمامتِ زنگارهاي تلخ

کز خصم، مي رسيد بجانت –

عشقي شکوهمند و بزرگ و خدايگون

مي بينم و به حرمت آن مي برم نماز

***

آه اي لهيب حادثه

کز دوزخ پليدي ابليس

برخاستي، به سوختن جان عاشقان

آنک ز سيل خون شهيدان پاک ما

خواهي فسرد باز

اينسان بر اسب نخوت اهريمني متاز

***

آه اي شهيد پاک

اي خوبتر سلاله ي دانش

اينک

در بند بندِ شعر

وز پاکتر درونِ صفامند روح من

بر قامت بلند تو ايثارگر درود.

شعر از موسوي گرمارودي

[1] -کاپیتولاسیون یعنی مصونیت قضایی و حقوقی مستشاران و کلیه وابستگان اداری و فنی اتباع خارجی در کشور

[2]- اعترافات مجید فیاضی بزرگترین اعترافات نسبت به شیخ عباس می باشد. مجید فیاضی اضافه بر شیخ عباس افراد دیگری از جمله پدرش را هم لو می دهد و بعدا هم در داخل زندان از نظر عقیدتی در نوسان می افتد و تغییر عقیده می دهد.

[3]- این برادری که پول برای شیخ عباس-سید علی انرزگو فراهم کرد یقیناً باید مرحوم مجاهد شهید مجید توسلی (برادر شهردار فعلی تهران) باشد شهید محمود توسلی هنگامی که فراری بود در قم با یکی از برادرانی که با شیخ عباس تهرانی رابطه داشت (علوی ابوترابی) آشنا می شود و از او می خواهد که زمینه مسافرت به خارج را برای او فراهم سازد از این رو آقای علوی با شیخ عباس تماس می گیرد و قرار می گذارد که شیخ عباس به طور ناشناس با مجید توسلی در خیابان گوته مسجد عزالدوله نزدیک یک ساعت به غروب ملاقات کنند و آنجا او مجید را با خودش می برد. این آشنایی بعد از جریان منافقین بود و سید علی اندرزگو خودش را به مجید متوسلی بنام مستعار دکتر معرفی می کند.

شیخ عباس تهرانی زمینه مسافرت به خارج را فراهم می کند و مجید توسلی تا افغانستان هم که می رود اما با موانع و مشکلاتی برخورد می کند که ناچار از بازگشت به ایران می شود (فرد رابط با ایشان فرد همیشگی نبوده و لذا تعهدی در کار نداشته و از انجام رابطه درست بین این دو شهید طفره می رفته است) آقای علوی و شیخ عباس تهرانی نزدیک به 32 هزار تومان پول فراهم می کنند و به مجید می دهند وقتی مجید به ایران مراجعت نمود بار دیگر توسط آقای علوی با شیخ عباس (مرحوم دکتر) ربط داده می شود و آقای دکتر هم از آنجا که مجید یک آدم باهوش و فعال و با ایمان بود او را به مشهد می برد تا در آنجا با خودش همکاری کند و مجید از اینکه با مردی آشنا شده است که سالیان درازی در کوره مبارزه آبدیده شده است اظهار خوشحالی و خرسندی نموده است. شهید مجید توسلی در مشهد با شیخ عباس همکاری می کرده و تقریباً سمت معاونت سید علی اندرزگو را بر عهده داشت (مرحوم اندرزگو برای اینکه امکاناتش بعد از شهادت از بین نرود مجید را با این امکانات آشنا می نمود تا بعد از شهادتش بتواند از آن بهره برداری نماید.)

یک روز هنگامیکه با یکی از دوستانش در پشت مجلس می رفته اند پلیس به آنان مشکوک می شود و سپس درگیری آغاز می گردد و در این درگیری دوست مجید شهید می شود. خود گلوله به دستش اصابت می نماید او الله اکبرگویان صحنه درگیری را ترک می کند و با تهدید یک وانت بار از منطقه خارج می شود. آنگاه مجید برای معالجه دستش به مشهد می رود و به کمک شیخ عباس معالجه می شود پس از چندی مجید در یک درگیری دیگر در مشهد به شهادت می رسد.

[4] آخرین سفر وی اواخر زمستان 56 بوده است که از طریق پاکستان به سوریه و ازآنجا به عراق رفت و مدتی در عراق خدمت امام بود و بعد از مدتی به سوریه بازگشت و از آنجا به پاکستان و زاهدان آمد.

در این سفر با ابوجهاد و دکتر چمران و جلال الدین فارسی دیدار کرد هنگامیکه خدمت امام می رسد، امام به ایشان می فرمایند که: مواد خام مسائلی که در ایران وجود دارد در اختیار ما بگذارید و ما آنها را مورد توجه قرار می دهیم و در سخنرانی ها و اعلامیه های خود خواهیم گنجانید.

یکی دیگر از مسائلی که در سفر به خارج مورد توجه و نظر ایشان بود، مسأله نظامی بود که از دوستان می خواست تا آنجا را برای رفتن برادران به آنجا آباد کنند دوره های چریکی را بگذرانند.

[5] توضیح اینکه یک فردی که قبلاً زندان بوده است و بعداً عفو می شود هنگام خداحافظی و خروج از زندان بعنوان تشکر و سپاسگزاری از محبتی که به او شده شماره تلفنی به مسئولین می دهد و اظهار می دارد که این تلفن را کنترل نمائید.

ساواک از طریق کنترل این تلفن 30 شماره دیگر را کنترل می نماید از جمله تلفن های مربوط به مرحوم اندرزگو را.

دریافت نسخه پی دی اف

• < قبلی
• بعدی >